W tej historii jest smutek skrzywdzonej niewinności i widmo bólu, z którym samotnie musi się zmierzyć mały chłopiec wówczas, gdy nawet dla jego rodziców jest to ciężar ponad siły. Jest jednak również – a właściwie może przede wszystkim – pokrzepienie, otucha i ciepło odkrytej na nowo nadziei w sytuacji, która nie zostawia wiele miejsca na pogodę.
Oskar jest nieuleczalnie chory i chociaż dorośli próbują to przed nim ukrywać, wie już, że leczenie się nie powiodło i wkrótce przyjdzie mu się pożegnać z życiem. Jego ulubiona opiekunka, Róża, ożywiająca wyobraźnie chłopca opowieściami o swoich niesamowitych przygodach, podpowiada mu pewną grę: niech przeżywa przez kolejne dni następujące po sobie dekady życia. W ten sposób dożyje późnej starości i doświadczy tego, czego powinien doświadczyć, a co odebrała mu bezwzględna choroba.
W przypadku lektury Oskar i pani Róża test wiedzy jest jednocześnie podróżą przez tę piękną, prostą, podnoszącą na duchu fabułę. Przywołuje wrażenia z książki, ponownie skłaniając do snucia refleksji i do spokojnej zadumy. Pozwala przypomnieć sobie emocje: tęsknotę i żal, ale też nadzieję i poczucie, że życie jest pięknym i cennym darem, nad którym zbyt rzadko się zastanawiamy, uważając go za coś oczywistego.
